W poszukiwaniu pracy. Dzień piąty.

Dzień piąty. Piątek.

I tak minął mi tydzień- pełen nerwów i stresów. I spania. Zamiast nauki. Może nie mogłam skupić się przez te kłopoty? A może jeszcze inne problemy mnie męczą? Zdecydowanie i niestety tak.
Nie wiem czemu, ale ostatnimi czasy strasznie przejmuje się tym wszystkim. W wielu aspektach jest to zdecydowanie niepotrzebne, bo i tak nie mam na to wpływu. Ale siedzi wewnętrznie.

W piątek, postanowiłam ostatni raz zadzwonić do ostatniego szpitala. Dodzwoniłam się. Jutro w poniedziałek jadę na ostatnia wycieczkę, by ustalić szczegóły i dowiedzieć się czegoś.
Resztę dnie spędziłam niby na nauce, ale i tak jakoś nijako.
Wróciłam wieczorkiem do domu. I tak spędziłam weekend z M. w moim domku, ucząc się, wygłupiając i będąc ze znajomymi na kręglach.
Niestety wszystko co, dobre ma swój czas. Obowiązki wzywają. Jutro ruszam dalej po zgody. Mam nadzieję, że tym razem otrzymam na piśmie.
Oprócz tego muszę u siebie w jednostce załatwić dyskretnie inne problemy.
A i niepokoi mnie problem natury kobiecej, a raczej jego brak.... Dawno takiego opóźnienia nie było. Może przez stresy właśnie...
Tak więc, wiele przede mną. I wiele za mną.

Rok temu o tej porze, szłam spać, by wstać na ostatni mój egzamin na studiach. Pamiętam go dokładnie. Pamiętam ten dzień. I tą radość. I wtedy zastanawiałam się, co będzie za rok.
Teraz myślę, jak to będzie za kolejny rok.

Za bardzo tym wszystkim stresuję się niepotrzebnie. Sama nie wiem, jak temu zaradzić.
To wewnętrznie wyniszcza, właśnie tak, że w pewnym momencie jestem bardziej zmęczona, mimo wypoczynku i bez większej aktywności syzyfowej.
Do niczego dobrego to nie prowadzi, a jedynie wyniszczenia. Ja to wiem, ale mój organizm nie, a tym bardziej mózg.

Mózgu turn off sometime...

cdn.