W poszukiwaniu pracy. Dzień 3 i 4.

Dzień trzeci: Środa.

W środę znów wydzwaniałam cały dzień. Postanowiłam odpocząć w środę , pouczyć się i poczekać na wiadomości ze szpitali.
Dodzwoniłam się do jednego ze szpitali. Co za radość i ulga. Okazało się, że mają miejsca i są chętni. Ordynator jest w stanie mi wyrazić zgodę. Umówiliśmy się na czwartek po 14.
Jednak jakoś tak czuję, że to za dużo szczęście... Poczekajmy.
Oddzwonili mi ze szpitala, gdzie zostawiłam CV. Nie ma miejsc. (Mimo, że widnieje, że placówka ma miejsca wolne). Pewnie tak to tylko pupilkowie i usytuowane osoby dostają się, po znajomości. Po samym mnie potraktowaniu, wiedziałam, że ani nie ma szans, a nawet i dobrze, bo widać, że mają wysokie mniemanie i jeszcze wyższe kompetencje co do pracowników. Może po prostu bym nie podołała...
(Ogólnie czy gdziekolwiek podołam??)
W inne placówki nie dodzwoniłam się.

Dzień czwarty: Czwartek.

Udałam się na spotkanie. Strasznie zestresowana, a jednocześnie z nadzieją.
Ordynator śmiał się ze mnie, że chce na geriatrię. Czym mnie lekko zdziwił. Rozmowa była w dyżurce lekarskiej przy innych lekarzach. Kadra raczej młoda, albo specjalizująca się, albo zaraz po specjalizacji.
Chwila rozmowy, chwila pytań dlaczego chce, czemu tu etc. Pytanie o zgodę, otrzymałam informację, że za wcześnie, że póki się nie dostanę. Że miejsca niby będą, że nikt nie chce na geriatrię... Tak z jednej strony oki,  z innej nie zbyt zachęcająco. Wręcz dziwnie?
Tak naprawdę nie wiem na czym stanęło. Niby że jest miejsce i może na mnie czekać. Niby tak, niby nie...
Nie wiem.
Patrząc na znajomych ze stażu, mają zgody niektórzy z nich. Sama nie wiem.
Póki co , mam lekki niesmak. Mam chwilę zwątpienia. Nie wiem co myśleć?
Mam ochotę to wszystko rzucić i uciec. W dupie mieć takie stresy i nerwy. Na kij mi to....
Czarne myśli kłębią się...
Jutro ostatni dzień próbuje. Pojadę do ostatniego szpitala popytać już teraz, bo na nic innego nie liczę. Dowiedzieć się czy są miejsca na jesień.
I kończę. Nie szukam.
Choc Mama , twierdzi, bym szukała jeszcze na internie i jeździła. Ja mam dość.
Każdy z pacjentów narzeka na służbę zdrowia. Ale to samo ma służba zdrowia, która narzeka na samą siebie. Bo wśród niej jest największy chory system wewnętrzny. A jeśli organizacja wewnętrzna jest "chora" to niestety rozprzestrzenia się to na wszystkie pozostałe jednostki tego.
Skoro ja jestem niezadowolona jako młody lekarz, młoda osoba, to co dopiero pacjent???

Przykre te paradoksy. Przykra chora rzeczywistość. Przykre, że tyle pracy, ciężkiej, idzie  w 80% na marne.
I z każdym kolejnym dniem, zdaje sobie sprawę, że cała ta medycyna , nic nie była warta....
A na pewno nie tyle zdrowia.