Z moim wykształceniem...

"Z moim wykształceniem, nie ma pracy dla ludzi w tym kraju"- wielokrotnie powtarzane stwierdzenie Ferdynanda Kiepskiego. I choć ironiczne, prawda często bywa brutalna. Tyle tylko, że  w obecnym czasie, z wykształceniem, faktycznie pracy nie ma. A posiadają ją Ci co mają albo własną działalność, albo wiele kursów zawodowych.
Bo w zawodzie moim, jako Młody Lekarz, nie ma  pracy. I nie żartuje. Możecie nie wierzyć, ale tak jest.
Czasem praca się znajdzie- ale jakże dumnie jest pracować przez wiele lat za darmo w systemie dumno brzmiącym słówku "wolontariacie". Bo przecież "Służba" Zdrowia, to służba- jak mawiają wielcy i ustatkowani "Panowie". Przecież po to, żeby za darmo jak przykładna klasa robotnicza, uczyłeś się po nocach i rezygnowałeś z przyjemności przez 7 czy 12 lat. Ku chwale Ojczyzny i za darmo. Bo przecież po tych 5-6 latach, kiedy to rodzice w wieku trzydziestu kilku czy współmałżonek (jeśli takowego dorobisz się w czasie- bo wiadomo z czasem różnie jest), będzie was utrzymywać. To po tych 5-6 latach i zdaniu egzaminu specjalizacyjnego (oczywiście składającego się z kilku części ) może , ale to MOŻE zaczniesz zarabiać godziwe pieniążki. Oczywiście wtedy, gdy faktycznie z 7 dni w tygodniu nie będzie Cię w domu przez 6.
Póki co, moim zmartwieniem na dzień dzisiejszy jest - dostanie się na rezydenturę, a wcześniej pójście na rozmowy kwalifikacyjne ( a raczej umawianie się na nie, upraszanie się o możliwość odbywania w szpitalu, który możliwe, że będzie mieć możliwość otwarcia tam specjalizacji) i zdobyciu tych w kilku miejscach możliwej pracy.... W kilku, bo czasem może okazać się, że jednak znalazł ktoś się inny na twe miejsce.
Co więcej sama nie wiem, jak rozpocząć taką rozmowę lub na nią umówić się z Ordynatorem. Na co - moje odwieczne pytanie i jak???
Nurtuje się i zamartwiam, bo czas leci, a to trzeba jakoś załatwić w czerwcu/lipcu najpóźniej.
Ofert nigdzie nie ma i nie będzie. Znajomości żądnych. Nikt nie chce mnie nigdzie pokierowac. Nigdzie ze staży nie chcą. Tam gdzie miałam nawet jakiś cień pytania o pracę- gdybyście tylko widzieli ich miny! Gdyby dało się zabijać ze wzroku, byłabym już spalona żywcem na stosie w wielkich męczarniach. Nie ma pracy.
Kurwa, wjebałam się w niezłe gówno.
Bo miałam ambicje, bo miałam chęci, bo miałam powołanie. MIAŁAM- tak dobrze czytanie, że jest to czas przeszły. Niestety. Gdybym cofnęła się w czasie - to nie wiem czy bym jeszcze raz, wiedząc jak to będzie podjęła się wyzwania. Nie wiem co bym robiła, ale na pewno nie poszła w taką pracę.
W pracę, gdzie jesteś gnojony. Niszczony. Gdzie nikt nie szanuje Cię- od przełożonego, po kolegów, jak i inny personel czy pacjentów.
Jesteś jak Titanic, podczas pierwszego rejsu.
Toniesz, bez względu na wszystko.

I chyba przez to głównie mam takie nastroje jakie mam. Przez to  sypie się mój organizm, nerwy , jak i życie prywatne.

Bo chyba nie jest to praca marzeń- skoro rano wstając myślę: "oby szybko zleciał dzień w pracy", idąc serce mi kołacze, zerkam nerwowo na zegarek myśląc "jeszcze godzinka". Wracając cieszę się, że koniec. A kładąc się spać "jutro kolejny dzień, qwa".

Nie jest lepiej, jest gorzej.

Czy może Św. Józef znajdzie mi pracę? Hmm, myślę, że i nawet sam Najwyższy w naszym kraju rozkłada ręce.....


Jestem Lekarzem, a nikt nie chce mi dac leczyc....